Zondag 4 februari – Start projectreis
Het is een prachtige dag, een mooie zonnige dag om de lange reis naar Coban te ondernemen.
Zoals altijd verschijnt onze vertrouwde chauffeur Vinicio op tijd met zijn bijna nieuwe minibus om ons naar Coban te rijden.
Bepakt en bezakt met oa 4 kilo aan kaarten van Wilde Ganzen om aan Ana te overhandigen; verder twee heerlijke cake/broden beroemd in heel Antigua van Doña Luisa. Pan de Banana en Pan con naranja en chocolate.(sinaasappel en chocolade)
En nog veel meer.
projectreis stichting ayuda maya
Het is zondag dus weinig vrachtverkeer en ook in de hoofdstad geen files. Ook in El Rancho, het heetste deel van Guatemala wat ze ook wel el desierto, (de woestijn) noemen en waar ze al jaren aan de weg werken zijn geen files.
Wat een mazzel. Het is heel indrukwekkend om te zien wat er – letterlijk- aan bergen werk moet worden verzet voordat de weg hier klaar is. Ze zijn er al jaren mee bezig. Het werk wordt door Taiwan gefinancierd.
Na onze lunchstop rijden we verder en het blijft zonnig!
En dat terwijl het hier al weken heeft geregend, wat een geluksvogels zijn we toch.
We komen tegen half 3 aan in ons hotel en we nemen afscheid van Vinicio. Hij vertrekt direct weer voor de lange reis terug. Wij doen het verder kalm aan want het wordt een intensieve week.

Maandag 5 februari Ontvangst kantoor Adicay
Om kwart over 9 komt de pick-up voor rijden met Cesar, coördinator en rechterhand van Ana, aan het stuur. Alsof we elkaar gisteren nog zagen, zo snel gaat de tijd voorbij! Het voelt weer heel vertrouwd en bekend.
Het nieuwe kantoor van Adicay ligt iets buiten Coban op een heuvelachtig terrein, prachtig uitzicht. Ana komt ons al tegemoet lopen als ze ons ziet aankomen. Een dikke knuffel als welkom.
Wat is hier hard gewerkt. De tweede verdieping is klaar, op het dak kan worden geparkeerd en er staan 4 vlaggen niet te wapperen (want het is windstil) De Zwitserse, Gualtemalteekse, Spaanse en Nederlandse vlag.
Als welkom hangt er een groot spandoek, de traptredes zijn belegd met dennennaalden, bloemstukken overal in het superschone, prachtige, nieuwe kantoor.
Zwarte glanzende tegels (waarop je elke voetstap ziet) hagelwit gestucte muren, kunststof ramen en heel ruime kantoren. Het is spaarzaam gemeubileerd en op diverse plekken wordt nog hard gewerkt. In de vergaderzaal staat alles klaar voor onze ontvangst. Een tafel met koffie, fruit, koekjes, water….alles voor ons. We voelen ons weer verlegen onder dit warme welkom.
We krijgen de agenda overhandigd, een woord van welkom, een gebed, woorden van dank en uitleg van Cesar over de stand van zaken in Jolomijixito dmv een videopresentatie.
We zijn onder de indruk van hetgeen de mensen daar tot stand brengen. Geweldig. Alle families werken mee. Er zijn twee bronnen en de tocht naar de bron neemt – te voet – maar liefst 4 uur in beslag…omhoog dan he!!
Zware zakken cement, stenen, hout alles moet op de rug vervoerd worden. Heel nauwgezet wordt bijgehouden dat ieder zijn aandeel levert. Soms worden ook de kinderen en vrouwen ingezet om ervoor te zorgen dat ieder – letterlijk- zijn steentje bijdraagt. Tevoren is nl. bepaald hoeveel gewicht elke familie naar boven zal vervoeren. Het maakt dan niet uit door hoeveel personen per familie dat wordt gedaan. Als je niet alles in één keer omhoog krijgt, moet je twee keer lopen. Naarmate het project vordert hoeft men minder ver te gaan.
In het begin moesten de mensen om 3 uur ’s nachts vertrekken om op de afgesproken tijd – 7 uur in de ochtend- te kunnen beginnen.
De omstandigheden waren extra zwaar vanwege de vele regen. Soms kwamen de vrachtauto’s die materiaal vervoerden vast te zitten en van een van de vrachtauto’s is het chassis bezweken. Gelukkig niet die van Adicay.
Cesar verontschuldigde zich dat zij weinig beelden hadden van de omstandigheden waaronder zij moeten werken. Doordat ze aan het werk zijn, vergeten ze te fotograferen.
Na de uitleg van Cesar krijgen we een rondleiding door het nieuwe kantoor. Met recht kunnen zij trots zijn hierop. Het is allemaal nog leeg, het klinkt heel hol maar alles functioneert.
Dan mogen wij ook het e.e.a zeggen. We vertellen onder de indruk te zijn van alles wat zij hebben gerealiseerd. Het moment is aangebroken om de actie van Wilde Ganzen toe te lichten en de 1061 kaarten te overhandigen. In een beschilderde kartonnen doos zitten 10 pakjes van 100 kaarten bijeengehouden met rood/wit/blauw lint. Het is leuk om zo de pakjes in Ana’s handen op te stapelen…
Dan krijgen wij ook weer cadeaus. Al hebben we al heel vaak gezegd dat dat niet hoeft. Gelukkig zijn het bescheiden cadeau’s en we begrijpen ook wel dat ze hun dankbaarheid willen tonen.
Na de lunch op een plek vlakbij staat de volgende verrassing voor ons klaar. Als we het kantoor van Adicay binnenlopen staat een groep van 4 mannen ons op te wachten en spelen de sterren van de hemel. Ook bekende liedjes over Coban worden luidkeels meegezongen. Er wordt zelfs gedanst.
Na een half uurtje gaan we aan het serieuzere werk. Zakelijke vergadering met Ana en Mayra, de secretaresse. We praten over de financiën en ook bespreken we uitgebreid de planning voor de reis in juli met onze zoon en zijn gezin als we een privéreis naar Guatemala gaan maken om de inauguratie bij te wonen in Jolomijixito.
Zo werd het half 5, een hele dag hebben we er zo al weer op zitten.
Cesar brengt ons naar het hotel, waar ik direct met de foto’s in de weer ga om enkele naar Wilde Ganzen te versturen voor in hun magazine dat in maart uit komt. Deadline: 6 februari !!

Video projectreis